तीन गझला : जीवन ताम्हणे कविकुमार


 
१.

सोडून एकट्याला जे ते निघून गेले !
आयुष्य यातनांचे येथे जगून गेले !!

आता नकोस शोधू डोळ्यात स्वप्न माझ्या ;
ओघात आसवांच्या सारे मिटून गेले !!

आला कधी सुखाचा माझ्या वसंत दारी ;
हातात शब्द उरले , बाकी भिजून गेले !

एकेक भिंत आहे रचतो पुन्हा नव्याने ;
बेभान वादळाने घरटे तुटून गेले !!

वाटेत "जीवनाच्या" आले बरेच काटे ;
काही गळून गेले , काही छळून गेले !!

२.
माणूस ना कुठेही, आहेत धर्म सारे ! 
कसल्या परंपरेचे हे वाहतात वारे ?? 

रजईतल्या सुखाची घेतोस झोप तू अन् ; 
काळोख पांघरोनी निजतात लाख तारे !! 

ती लाट सागराची येते , निघून जाते ; 
आतूरले कधीचे मिलनास ते किनारे !! 

तू ऊब शोधताना गेलीस दूर कोठे ? 
का पाहिलेच नाही हृदयातले निखारे ?? 

मी सांगतो इथेही होणार न्याय नाही ; 
आहे कुठे तराजू सुख-दुःख तोलणारे ? 

३.
तुझ्या-माझ्यातला आता दुरावा वाढतो आहे
तरी पाऊलवाटेच्या खुणा सांभाळतो आहे

तुझ्या त्या दूर जाण्याने, जरा आलोय भानावर;
अता थोडा मला माझा सुगावा लागतो आहे

तुझ्यावर प्रेम करण्याची कबूली काय मी देऊ ?
तसा प्रत्येक मिसर्याशी पुरावा सोडतो आहे

जिथे झाली तुझी माझी कधीही भेट एखादी
पुन्हा तेथून जाताना जरासा थांबतो आहे

किती झाले जमा माझ्या मनाशी थेंब दुःखाचे ?
जरासे पाळतो आहे , जरासे ढाळतो आहे

असे म्हणतात की उरते फिकटशी रेष नात्याची;
जुन्या नात्यातले धागे नव्याने शोधतो आहे

तसा नाही गुन्हा काही तुझ्या माझ्या नशीबाचा ;
कुणाला दोष का देवू ? स्वत:शी भांडतो आहे 
.........................................
 
जीवन ताम्हणे 'कविकुमार'
 
 
 

2 comments: