तीन गझला : जीवन ताम्हणे कविकुमार

 

१.

सोडून एकट्याला जे ते निघून गेले !

आयुष्य यातनांचे येथे जगून गेले !!

आता नकोस शोधू डोळ्यात स्वप्न माझ्या ;

ओघात आसवांच्या सारे मिटून गेले !!

आला कधी सुखाचा माझ्या वसंत दारी ;

हातात शब्द उरले , बाकी भिजून गेले !

एकेक भिंत आहे रचतो पुन्हा नव्याने ;

बेभान वादळाने घरटे तुटून गेले !!

वाटेत "जीवनाच्या" आले बरेच काटे ;

काही गळून गेले , काही छळून गेले !!

२.

माणूस ना कुठेही, आहेत धर्म सारे ! 

कसल्या परंपरेचे हे वाहतात वारे ?? 

रजईतल्या सुखाची घेतोस झोप तू अन् ; 

काळोख पांघरोनी निजतात लाख तारे !! 

ती लाट सागराची येते , निघून जाते ; 

आतूरले कधीचे मिलनास ते किनारे !! 

तू ऊब शोधताना गेलीस दूर कोठे ? 

का पाहिलेच नाही हृदयातले निखारे ?? 

मी सांगतो इथेही होणार न्याय नाही ; 

आहे कुठे तराजू सुख-दुःख तोलणारे ? 

३.

तुझ्या-माझ्यातला आता दुरावा वाढतो आहे

तरी पाऊलवाटेच्या खुणा सांभाळतो आहे

तुझ्या त्या दूर जाण्याने, जरा आलोय भानावर;

अता थोडा मला माझा सुगावा लागतो आहे

तुझ्यावर प्रेम करण्याची कबूली काय मी देऊ ?

तसा प्रत्येक मिसर्याशी पुरावा सोडतो आहे

जिथे झाली तुझी माझी कधीही भेट एखादी

पुन्हा तेथून जाताना जरासा थांबतो आहे

किती झाले जमा माझ्या मनाशी थेंब दुःखाचे ?

जरासे पाळतो आहे , जरासे ढाळतो आहे

असे म्हणतात की उरते फिकटशी रेष नात्याची;

जुन्या नात्यातले धागे नव्याने शोधतो आहे

तसा नाही गुन्हा काही तुझ्या माझ्या नशीबाचा ;

कुणाला दोष का देवू ? स्वत:शी भांडतो आहे 

.........................................

 

जीवन ताम्हणे 'कविकुमार'