दोन गझला : अनिल एस.पाटील

 

१.

फार   आता  बोलणेही  टाळतो  मी .

टोचणारे   शब्द   सारे   गाळतो  मी .

सरण  आहे   पेटलेले  आत  माझ्या ,

रोज  तेथे  या  मनाला जाळतो मी .

तेच  सत्ताधीश   होती   नेहमी  अन् ,

त्याच त्या रे आमिषांना भाळतो मी .

शोधले पण लागला ना शोध माझा ,

हरवलेली  जिंदगी  मग चाळतो मी .

बहरलेल्या  या  सुगीला हाय आता ,

सोनपुष्पे  बाभळीची   माळतो  मी .

 

२.

बलवान काळ मोठा करतो कमाल येथे .

त्याने  सिकंदराला  केले   निढाल   येथे . 

तू सोडणार नाही  जर 'मी'पणास राजा .

सांगेल   हीच  माती  होते  महाल  येथे .

सारे  जबाब  वेडा तो  भाकरीत  शोधे ,  

कळले कधी न त्याला माझे सवाल येथे .

सुटलेत  बघ  लुटारू, तू जाग  रात सारी ,

अंधार  जाळण्या घे  हाती मशाल येथे .

तू नाव घे  शिवाचे , समशेर  लेखणीची ,

रोखेल तुज  कुणाची ,आहे मजाल येथे .

शेरात शोध त्याला, गावेल 'अनिल' तेथे ,

गझलेत सांडले बघ ,त्याचे खयाल येथे .

........................................

 अनिल एस.पाटील