दोन गझला : विनोद देवरकर

१.

ठेवले खिशात दुःख, ओंजळीत आसवे

गात गात सागरात, सांडलीत आसवे 

या भुकेस पीळ देत, पोट हासले जरी

भाकरीस पाहताच, पांगलीत आसवे

भावबंध तोडले हळूच, बोलघेवडे..

जात जात आपसात, भांडलीत आसवे

हुंदकाच भेटलाय, भेटते सखी जशी

करकचून पापणीस, बांधलीत आसवे

आरसाच हासतोय, चेहऱ्यास माझिया

का उगाच कुंडलीत, मांडलीत आसवे

सर्वकाळ भूकमार, प्राक्तनात आमच्या

कोरड्याच वाडग्यात, रांधलीत आसवे

सोड जात माणसा, अता तरी प्रगल्भ हो

जोडण्यास माणसास, सांधलीत आसवे

२.

हासून बोलणारा, ना हासतो कुणाला

राखेस यातनांच्या, तो फासतो उराला

छेडून दीपकासी, आयुष्य जाळले अन्

मल्हार राग आता, तो भासतो सुराला

विश्वास कोणत्या रे, नात्यावरी करावा

एकेक घात त्याच्या, 'आ' वासतो उशाला

घ्यावे पुन्हा जरासे, वाटे जगून जेंव्हा..

काळोख दु:खदायी, का ग्रासतो सुखाला

उत्साह दांडगा या, राजास राष्ट्रप्रेमी..

उलथून टाकलेल्या, तो तासतो मुळाला

आता तरी निघू द्या, स्वर्गीय त्या प्रवासा

खोट्याच आसवांच्या, तो त्रासतो पुराला

...............................